Berotasuna nabaritu dut aurpegian, begiak zabaldu ditut. Neguko egun eguzkitsu bat da, New Yorkeko kale elurtuak ikus ditzaket ohetik altxa gabe, ikuspegi ederra dut, ezin naiz kexatu. Eguzki izpien berotasunagatik eguerdia dela apustu egingo nuke, ez dira, ordea, egun onak ematera agertu, arraroa da. Pena da egun zoragarri hau aprobetxatu ezin izatea, izan ere ospitalean nago.
Ohetik altxa naiz nekez, eta ispilurantz pausu pare bat eman ditut balantzaka. Bi egunetik behin aldatzen didaten kamisoia kendu dut eta nire irudi biluztuari erreparatu diot. Orain bai, argala nago, hezurretan, nahi nuen bezala, orain ez dit ezertarako balio , lehen askoz ere hobeto nengoen. Hala ere beranduegi da, ez dago atzera bueltarik, nire azkena iristen ari dela nabaritzen dut.
Ohean etzan naiz berriro ere, eta txirrina jo dut erizaina etor dadin. Bost minutuz itxaron behar izan dut, emakume gizen bezain atsegina etorri den arte. Lehenago egun onak ematera sartu dela esan dit, baina lo nengoenez, atsedena hartzen utzi nau, nonbait. Gutxienez, gosariaz libratu naiz. Ia ahaztua neukan emakume hura deitu dudanaren zergatia, eta atea zeharkatzen ari den bitartean, ordenagailu eramangarria edo idazteko makina bat ekartzeko eskatu diot, anaiarentzat ipuin bat idazteko. Baina egiatan, hain itsu bizi izan naizen azkeneko bi urte hauek kontatu nahi dizkizuet, nire bizitza eten dutenak, alegia.
Ni, Samanta, Campos izeneko herri batean jaio nintzen duela hemezortzi urte. Brasileko kostaldean oso zoriontsuak ginen eta igandero Rio De Janeirora joaten ginen aitak hazitako barazkiak bertako merkatuan saltzera. Lagun asko genituen nire anaiak eta biok, gainera, urte hartako herriko festetatik mutil laguna neukan, Ronald izenekoa. Nire lagunek diote ez duela gorputz batere ederra, baina nik benetan atsegin dut ikusten nauen bakoitzean botatzen didan irribarre perfektua, eta are gehiago bere izaera, oso ondo tratatzen nau, inork ez nau inoiz bera bezala zaindu.
Txikia naizenetik esan didate ederra naizela, baina nik uste nuen ez zutela egiatan esaten, ezagun guztiei esaten zitzaien bezala esaten zidatela pentsatzen nuen, ondo gelditzeagatik.
Ez nion garrantzi gehiegirik eman “ nire edertasunari” iparraldeko gizon hura topatu nuen arte, John izena zuena. Anaiarekin nengoen plazan, erosketak egin berri genituen amaren urtebetetzerako, izan ere hurrengo egunean amak 40 urte beteko zituen. Gizon hura urrutitik begira nuela nabaritu nuen eta anaiaren besoa heldu nuen. Hurbiltzen hasi zitzaigun, baina bere irribarre gozoak urduritasuna ezabatu zuen gure aurpegietatik. Bere burua aurkeztu zuen, modelo munduan lan egiten zuela jakinarazi zigun, eta Brasileko lehiaketa bat ikustera etorria zela. Hitz egiten ari zen bitartean, gerriraino dudan ile beltzari eta anaiaren berdin berdinak diren begi berdeei begiratzen ari zitzaidala ohartu ginen biok. Bere buruaz hitz egiteari utzi eta niri buruzko galderak egiteari ekin zion. Lehenengoek erantzuna jaso zuten, baina gero konturatu nintzen gehiegi jakin nahi zuela eta elkarrizketa eten nuen. Gizon hura, gu utzi baino lehenago esan zizkidan hitzak eragin handia izan zuten niregan;”modelo izateko aukera asko dituzu, azken aldian ez baitut zu bezain neska ederrik ikusi ” eta hau esanda bere zenbakia zuen txartela eman zidan.
Orduan benetan ederra al nintzen? Auzokoek egiatan al zioten?
Gau osoa buruari bueltaka igaro nuen, ez nuen gaiari buruz hitz bakar bat erez egin anaiarekin. Amaren festa izugarria izan zen asko gustatu zitzaion, ezin izan zion negarrari eutsi. Hilabete pare batzuen buruan gizon haren bisita erabat ahaztua nuen, zoriontsu nintzen bizimodu harekin, zertarako aldatu?
Zoritxarrez, egun hura iritsi behar izan zuen, nire haurtzaroa atzean utzi nuen eguna, hain zuzen. Ikastolatik aterata, etxerantz abiatu nintzen, izan ere aita gaixo zegoen, gau osoa eztulka igaro zuen. Tenperatura asko jaitsi zen azkenaldian eta herriko jende asko ohean zegoen sukarrarekin. Bere gelara sartu nintzen hanka puntetan, lo baitzegoen. Muxu bat eman eta etxeko lanak egiteari ekin nion. Bat batean, aitaren oihuak entzun nituen, korrika batean iritsi nintzen bere ondora. Jadanik, ez zegoen oihuka, baina aurpegi zurbila zuen. Bere ondoan eseri nintzen eta begietara begira, bere ahotik inoiz entzun ez nituen hitzak esan zizkidan, bere azken hitzak ” maite zaitut ”.
Hilabete hura benetan gogorra izan zen. Negarrez hasten ginen edozein momentutan eta gainera, ezin genituen ordaindu gastu guztiak aita hiltzean eman ziguten diruarekin. Ama barazkiak landatzen jarraitu zuen, baina zaila zen familia eta baratza, biak batera aurrera eramatea. Gure familia ez zen inoiz hain larri egon, bizilagunak uzten zigun dirua, ezin genion egoera hari eutsi. Orduan gizon hartaz oroitu nintzen, modeloen munduan sartuko banintz diru asko irabaziko nuke, arrakasta izanez gero, eta familia aurrera atera nezake.
Kaxa baten azpialdean nuen txarteltxoa eskuratu nuen “ John Bryan “. Azpialdean zegoen telefono zenbakia markatu nuen, eta luze egon ginen hitz egiten. Azkenik, hurrengo astean nire bila etorriko zela esan zidan, orain zailena falta zitzaidan, amari esatea, izan ere denbora luzez egongo nintzen etxetik kanpo.
Anaiari esan nion eta estu besarkatu zidan, besarkada horrek, ez zuela nik lan egin nezan, baina beharra genuela esan nahi zuen. Nik muxu batez lasaitzeko erantzun nion. Gau osoa igaro nuen amari esango nizkion hitzak bilatzen. Azkenik, biharamuna iritsi zen, baita amari kontatu nion unea ere. Tristeziak eraginda negarrari ekin zion, baina erabakia hartuta nuen.
Aste baten buruan Johnen ondoan nengoen, New Yorkeko kale jendetsuak zeharkatzen. Pertsona garrantzitsu ugari ezagutu nituen, bai neskak baita mutilak ere. Hala ere, ahal nuen bakoitzean deitzen nituen ama eta mutil laguna, asko animatzen ninduten. Entsegu asko egin genituen atera behar nuen desfilerako, arropa ezberdin eta zoragarriekin soinean genituela.
Azkenean iritsi zen egun hura, oso urduri nengoen, egingo nuenaren arabera erabakiko baitzen nire etorkizuna. Gaua primeran igaro zen, Johnek esan zidanez jendea aho zabalik geratu zen, eta beste neskek oso ondo egon nintzela esan zidaten, batek izan ezik, kilo pare batzuk galtzea gaizki etorriko ez zitzaizkidala esan zidan. Jatetxerako bidean neska hark esandakoan pentsatzen aritu nintzen, arrazoi zuen, neska guztiak ni baino argalagoak ziren, taila bat gutxiago izan behar nuen. Jatetxera iritsi bezain laster gaizki sentitzen nintzela esan nion Johni eta hotelera eraman ninduen. Ezer jan gabe oheratu nintzen. Hurrengo egunetan ez nintzen Johnekin gelditzen jatorduetan, horrela ez zuen jakingo tomateak eta sagarrak soilik jaten nituela. Aste batean zazpi kilo jaitsi nituen, beste neskak bezalakoa nintzen 1.75 ko altuerarekin eta 58 kilorekin. Ronald etorri zen bisita bat egitera eta asko argaldu nuela esan zidan, nire sekretua kontatu nion. Aho zabalik geratu zen eta berehala mundu hartatik atera nendin eskatu zidan , berak utziko zidala behar nuen dirua. Nik ezetz esan nion, eta orduan esan zidan,lehenago ere oso eder nengoela eta ez zuela uste horrelako gauzatan sartzeko bezain txoriburua nintzenik. Nik haserre erantzun nion, bera nahiko gizena zenez, ez zuela diferentziatzen argala eta ez hain argala izatea, bakean utz nintzan oihukatu nion. Gau hartan amaitu zen gure artekoa.
Ni desfilatzen eta dirua irabazten jarraitu nuen, sagarrak eta tomateak janez. Familia ere ikusten nuen hilero, ondo zeuden, ez zuten arazorik diruarekin, nik bidaltzen nielako behar haina.
Dena ondo zihoan lehengo hilabetera arte, zorabiatu nintzen egunera arte, ospitale honetara ekarri ninduten eguna, hain zuzen. Ez zen hura gertatzen zitzaidan lehenengo aldia, baina azkena izan zen.
Alde on bat badu ospitalean egoteak, familia ondoan dudala.Orain jatea behartzen naute, baina ez dute lortzen, beraz sueroaren bitartez elikatzen naute. Beraiek ez dakite, ordea, gauero esnatzen naizela sueroa kentzeko, ni azkarragoa naiz.
Indarrak falta zaizkit, idazteko makina lurrera erori zait. Bihar nire urtebetetzea dela gogoratu naiz, baina uste dut ez naizela hemezortzi urtera iritsiko. Begiak ixten ari zaizkit, ez dut argi ikusten, amaren ahotsa entzuten dut urrutian gabon esanez…begiak itxi ditut. Agur ama, barkatu hainbeste sufriarazteagatik, asko maite zaituztet.
IRUNE SANCHEZ
DBH 4
No hay comentarios:
Publicar un comentario